!UP

یه انیمیشن فوق العاده و پر فکر. چیزی که ما تو صدا و سیما یا سینمایه خودمون نخواهیم دید. یه سیاست که فکر کردن رو از بچه ها دور کرد... به نظرم تو این زمینه هرچی به عقب بریم کارایه موندگار بیشتری پیدا میکنیم . چه برنامه های داخلی ساخت خودمون و چه کارتون هایه خارجی ایی که پخش می شد..وقتی به رابطه ایی فکر میکنم که با هاچ زنبور عسل داشتم طوری که سرِ قسمت های احساسیش خودمو هم راه واقعیش میدیدم و براش اشک می ریختم تا بقیه میومدند ببیند که چی شده که من این طور دارم گریه می کنم . یا پرین وقتی که مادرش مریض شد چقدر و از ته دل ناراحت شدم, یا اینکه به مسخره بازیایه پلنگ صورتی می خندیدیم , از حماقتایه پینوکیو لجمون در میومد , خونه مادربزرگه با اون همه قصه ایی که داشت صداهایی که هنوزم تو گوشمونه, این روند پیشرفت برنامه های کودک در برگشت به عقب به همین جا ختم نمیشه و وقتی به دهه های قبل از انقلاب برمی گردیم (البته از طریق خاطرات بزرگترا و برنامه هایه اون دوران که در دسترس هست) به یکی از بزرگترین شاهکار تاریخ سینما و تلویزیون و تئاتر ایران برمیخوریم "شهر قصه" کاری از بیژن مفید که مربوط به سال 1348. وقتی که شهر قصه مفید رو دیدم بیشتر از هر چیز برام این جالب بود که چه ارزشی برایه کار کودک قائل میشدند زمانی که شاید خیلی از کودکان و نوجوانان این مملکت تو روستا ها بودند و مشغول چرایه گله! ولی اگر بیننده ایی بود راهی بود... شاهکاری که در مقایسه با مجموعه های دیگه هم دوران خودش کار برجسته ایی بود و جزء معدود برنامه هایه پر فکر برای کودک و نوجوان . مجموعه ایی که با یه ریتم منظم و بدون هوشی گری پایه صحیح و زیربنایه ارتباط های تو جامعه رو میسازه ارتباط صحیح با مهمون , رابطه عاشقانه بین موش و دختر بچه , حتی برایه لغط هایی که هر کدوم از خواستگارای قبلی دختر میگند تا دلبری بکنند ازش هم فکر شده و جایگزینی رو که خود دختر بهشون پیشنهاد میده وجود داره. وجود این برنامه تو اون دوران یعنی بیشتر از 40 سال پیش نشون دهنده سنگ بنای محکمی بود که برای ادبیات ایران و تزریق فکر ایرانی ساخته شده بود بنایی که بزرگایه زیادی براش زحمت کشیدند تا به جایی برسه که به خوش فکر بودن و زودتر کامل شدن ایرانی ها کمک بکنه این بزرگان تو گمنامی یکی یکی رفتند تا رسید به الان , شادی ها و هیجانات مصنوعی با وجود یه مجری که میشه خاله ! کلمه های تکراری : بچه ها حالا همه یه هورا حالا دست تکون بدید حالا بای بای کنید حالا همه بریزید جلوی دوربین ! عده ایی برایه تک تک خشت های این فکر و ادبیات با عشق کار کردند ولی کسانی هم هستند که فکر کردن ِ جامعه رو به صلاح نمی دونند جامعه ایی که باید منتظر بمونند تا کس دیگری براشون فکر بکنه که همیشه اون خوب فکر می کنه و فصل الخطاب را صادر!